Без, адәм балаларына, һәрчак нидер җитми. Ашыгабыз, тормышыбыздан зарланабыз. Кайчак сәламәтлегебез какшый башлагач кына, уйга калабыз. Шулчакта гына сәламәтлекнең сатып алып булмаслык байлык икәненә ышанабыз. Кызганыч, азрак «җан» керүгә, кабат “тормыш аты”на атланып, алга чабабыз, артка борылып карарга да онытабыз. Янәшәбездәге ярдәмгә мохтаҗларның, дүрт стена арасында яшәргә мәҗбүр булганнарның моң-зарларын ишетергә вакытыбыз да калмый.
